Þegar austrið og vestrið sameinuðust

Ævintýrið byrjaði snemma vors 1981 hjá mér og Jóni Sverris.

Þá hafði Lexía nýverið lokið upptökum og útgáfu á plötu með lögum eftir Marinó Björnsson.

Tveir af meðlimum sveitarinnar, sem tóku upp með þeim hættu og vantaði þá gítarleikara og hljómborðsleikara í sveitina. Búið að var bóka mikið þetta sumarið og átti að fylgja plötunni eftir með spileríi allt sumarið.

Við Jón mættum á okkur fyrstu æfingu vestur á Laugarbakka á miðvikudagskvöldi. Prógrammið keyrt á fullu og nýju lögin æfð. Við spiluðum síðan með Lexíu á okkar fyrsta balli; á föstudagskvöldinu í Búðardal. Já þá voru menn nú ekkert að víla þetta fyrir sér. Tvær æfingar og sveitinni ballfær. Þarna voru líka úrvals menn á ferðinni, því ásamt mér og Jóni Sverrissyni, voru þarna trommarinn þétti frá Bjargi í Miðfirði, Axel Sigurgeirsson, kennarinn úr Laugarbakkaskóla, Marinó Björnsson og svo auðvita aðalkallinn og söngvarinn, sjálfur Ragnar Jörundsson.

Þetta sumar ´81, og sumarið ´82, var hljómsveitin LEXÍA langmest auglýsta ballsveit landsins. Við spiluðum nánast allar helgar, oft bæði föstudag og laugardag. Í einum af okkar fræga vestfjarðartúrum þá spiluðum við miðvikud. 16. júní á Suðureyri, fimmtud. 17. júní á Þingeyri, föstud. 18. júní á Bíldudal (eða Patreksfirði), og laugard. 19. júní í félagsheimili sem er í Dölunum (man ekki alveg hvað það heitir).

Svona var þetta nú. Þarna var á ferðinni hörkuband, eitt það besta sem ég hef spilað með. Við vorum vel græjaðir og það orð fór af sveitinni að “sándið” væri alveg pottþétt. Ég held meira að segja að þetta sé eina hljómsveitin sem ég hef spilað með sem var með sitt eigið sánd.

Meira seinna,

kveðja

Jóhann Örn Arnarson